Dit alles resulteert in een dubbele verandering in de wereldvisie

• Van een gesloten naar een open wereldbeeld:

In de middeleeuwen werd het heelal beschouwd als een bol waarbinnen zich concentrisch andere bollen bevonden. Het centrum daarvan was de aarde (geocentrisme). Ales in de wereld had een vaste plaats: de sterren, de zon, de aarde… De mens bevond zich in het centrum maar was opgesloten in het ondermaanse. Deze gesloten hiërarchie van sferen werd als positief aanzien. Men sprak over de ‘hiërarchie der sferen’.Ongetwijfeld was er een analogie tussen dit wereldbeeld en het statische mens- en maatschappijbeeld van die tijd.

Door ontwikkelingen in de 16^de eeuw werd dit gesloten wereldbeeld opengebroken:

• In 1543 door Copernicus met revolutionibus orbium caelestium:

het heliocentrisme met de zon als centrum, de sfeer van sterren blijft bestaan.

• In 1583 door Bruno met zijn De l’infinito: het heelal is oneindig met een oneindig aantal zonnestelsels. De mens is het middelpunt en is een onooglijk stipje. Deze gedachten moest Bruno echter bekopen met de brandstapel. Later bewezen Galilei en Kepler deze visie.