kan je sterkste verlangen in strijd zijn met je eigen wil?
Op grond van de filosofie van Hume kunnen we onze wil slechts zien als een verscheidenheid van verlangens, waarbij sommige verlangens sterker zijn dan andere. Uit vrije wil handelen is dan niets meer dan het onbelemmerd bevredigen van het sterkste verlangen.
Als je een groter verlangen hebt om te roken dan om te stoppen, rook je in dit geval dus wel dergelijk uit vrije wil. Er is immers niemand die je ertoe dwingt. Frankfurt: is van mening dat je de verslaving ook kunt zien als een soort van dwang waardoor je belemmerd kunt worden om te doen wat je zelf wilt. Onwillige verslaafde: iemand die zelf de drugs niet wil gebruiken, ook al is zijn verslaving zo sterk dat hij het toch doet.
Als het mogelijk is om een onwillige verslaafde te zijn, dan kun je dus een eigen wil hebben dieverschilt van de optelsom van je verlangens in termen van hun motiverende kracht: verwerpt Hume.
Jean- Paul Satre, Charles Taylor: Zelfverwerkelijking is hen juist mogelijk omdat menselijk handelen op een andere manier begrepen moet worden.
John Stuart Mill en Harry Frankfurt: geloven in zelfverwerkelijking maar die toch ook zoveel mogelijk aan de uitgangspunten van Hume willen vasthouden. Proberen uit te leggen wanneer een verlangen wel ‘van jezelf’ is en wanneer niet.
Jonathan Haidt en John Gray: menselijk gedrag vooral begrijpen als een product van onbereflecteerde motivaties en die net als Hume sceptisch zijn over Zelfverwerkelijking.
