SOCRATES (469 – 399 v.Chr.)
- & Plato: zochten objectieve, onveranderlijke en redelijke basis voor ethiek.
- belangrijkste tegenspelers: de sofisten.
=> proffen/wetenden die reizen om de jongste mannen politiek en deftig te leren spreken, argumenteren en redeneren. Zij werden hiervoor voor betaald.
Socrates: leerde dit ook mensen aan, maar vertelde gewoon rond op straat, maar wou niet betaald worden. Anders kan je nooit volledig waarheid spreken wegens belangenconflict aangezien je betaald wordt.
- probeert mensen zelf kritisch op zoek te doen gaan naar wat goed en rechtvaardig is.
Socrates = soort ‘horzel’ die voortdurend probeert mensen ervan te overtuigen dat hun kennis slechts een illusie of een mening is.
+ stelt ook dat als mensen slecht handelen dat dat komt omdat zij het goede niet kennen.
=> de INTELLECTUALISTISCHE ETHIEK van Socrates
= Wie het goede kent, zou het goede doen.
KRITIEK hierop: * Aboulia (de wilszwakte)
- Akrasia (de onbeheerstheid)
Mensen weten vaak wel wat goed is voor hen, maar toch doen zij iets anders.
TEGENARGUMENT Socrates: Die mensen zijn nog niet genoeg doordrongen
met de wetenschap van het goede.
(Dit soort denken van het goede leven kan je straks linken met het ziel-lichaam verhaal omdat je ziel moet loskomen om zuiver te kunnen denken)
Socrates werd veroordeeld door Athene wegens sofisterij en uiteindelijk ter dood veroordeeld met de gifbeker omdat hij niet wegging .
GEVOLG: Plato begon na te denken over hoe we een samenleving konden maken die Socrates, een integer man, niet zou doden.
