Wetten? Causale verklaringen?
(= een algemeen beginsel dat een onveranderlijke relatie tussen meerdere veranderlijken weergeeft)
Zo komen er ook heel wat wetten voor in de economie:
Wet van het dalende grensnut:
Het meerdere nut dat men verwerft door de laatste eenheid van een geconsumeerd goed wordt steeds geringer.
- actoren verkiezen bundels van g en d die variëteit bezitten
Wet dalende vraagfunctie
Als de prijs van een goed stijgt zal er minder van dat goed w gevraagd.
De substitutiewet
Hoe schaarser een goed, hoe groter zijn relatieve substitutiewaard; zijn marginale waarde stijgt in relatie tot de marginale waarde van het goed waarvan minder wordt gevraagd.
De wet van de maximalisering van de utiliteit
Een actor maximaliseert zijn totale utiliteit als de verhouding tussen de marginale waarde van om het even welke 2 gegeven goederen gelijk is aan de verhouding tussen hun prijzen.
- utiliteit = maar voor bevrediging (satisfaction) uit de C van een pakket g en d
Dergelijk wetten drukken een vast verband uit tussen meerdere veranderlijken. De wetten van de economie zijn afhankelijk van de betekenisgeving.
Max Weber betoogt dat de begrijpende verklaring de causale niet uitsluit maar zelfs noodzakelijk aanvult. Volgens Weber heeft de economie iets te maken met middel-doelrelaties. (def L Robbins)
Volgens Weber is die relatie tussen doelen en middelen perfect toegankelijk voor wetenschappelijk onderzoek.
Men kan dit doelgerichte handelen echter ook causaal gaan interpreteren. Een doel is de voorstelling van een effect, waarbij de voorstelling de oorzaak van een handeling kan worden.
Maar die ‘wetten’ helpen je alleen om in specifieke gevallen beter de causale bijdrage van een handeling te begrijpen.
Maar het opstellen van wetten is in de cultuurwetenschappen niet het doel van het wetenschapsbedrijf. Dit alles impliceert niet dat de resultaten van de cultuurwetenschappen ‘subjectief’ zijn, in die zin dat zij voor de ene persoon wel en voor de andere niet geldig zouden zijn.
