De bevolkingsgroei was slechts in beperkte mate mogelijk wegens de beschikbare hoeveelheid levensmiddelen en de verdeling ervan. Een verhoging van de bestaansmiddelen ontstond dankzij de ontginning van nieuwe gebieden, de ontwikkeling van nijverheid en handel en een eigen dynamiek van de bevolkingsontwikkeling door bijvoorbeeld culturele elementen.

Er was sprake van een lage bevolkingsconcentratie en een lage graad van verstedelijking. Hogere concentraties bestonden in de Nederlanden en Noord Italië, langs kusten en in valleien van grote rivieren, voornamelijk in West en Zuid Europa (overgangszone = centraal Europa).

We zien natuurlijke grenzen versus vlakten, een klimatologische verscheidenheid, het belang van rivieren en zeeën, een ongelijke bevolkingsdichtheid, sterke schommelingen wat betreft de bevolkingsomvang, een lage gemiddelde levensverwachting en een uniek demografisch patroon.