Broca

vond schade in een specifieke zone van de frontale cortex (nu de Broca-zone genoemd), iets wat hij interpreteerde als steun voor de stelling van de functie-lokalisatie door die zone te beschrijven als de fysiologische basis van een expressieve taal.

Veeleer dan te vertrouwen op pathologisch klinisch bewijs opgeleverd door post-motrum onderzoeken, perfectioneerde Flourens de meer gecontroleerde techniek van extirpatie. In essentie wordt er in deze procedure een hersenzone van een levend dier geïsoleerd en daarna chirurgisch verwijderd of vernietigd zonder de rest van de hersenen te beschadigen. Na de hersteltijd wordt het dier geobserveerd voor verlies en herstel van functies. Flourens veronderstelde dat er zes aparte zones bestonden in de hersenen en, dankzij zijn chirurgische vaardigheden, definieerde hij zo de belangrijkste functies van elke zone:

• Hemisferen van de hersenen: wil, oordeel, geheugen, zien en horen.
• Cerebellum: motorische coördinatie.
• Medula oblangata: geleiding van zintuigen en beweging.
• Corpora quadrigenina: zicht.
• Ruggegraat: geleiding.
• Zenuwen: opwinding.

Hoewel dat zijn anatomische aanpak de lokalisatie, die werd benadrukt door de frenologen, weergaf, was zijn nadruk op de gemeenschappelijke eenheid van het systeem een stap weg van het extremisme van Gall.