Wat kan ik zeggen tegen mensen die kanker hebben? Wat moet ik niet zeggen?

U kunt dezelfde dingen die je zei ze voordat ze kanker had gezegd. Wees niet bang om de ziekte te noemen, maar wonen dicht bij hun antwoorden. Dit betekent niet alleen luisteren naar de woorden, maar ook de toon van de stem en lichaamstaal te observeren. Sommige mensen willen praten over hun kanker, terwijl anderen dat niet doen. En hoe ze nu reageren kunnen de volgende keer zie je ze veranderen, dus het is niet een slecht idee om in te checken met hen af en toe door nogmaals te vragen of ze willen praten. Als ze liever hun kanker niet te bespreken, weten ze tenminste waar je om geeft en bereid zijn te luisteren als ze klaar zijn. Trouwens, het is niet altijd nodig om te praten over de kanker, en zeker zijn er vele andere dingen die ze zouden genieten met een gesprek over.

Indien en wanneer een persoon met kanker wel besluit om te praten, kan het beter zijn gewoon om goed te luisteren naar wat hij of zij te zeggen in plaats van om dingen die je denkt dat de persoon zich beter voelt zeggen. Als je iets wilt bemoedigend zeggen, herinneren de persoon van zijn of haar persoonlijke sterktes of hoe goed hij of zij had moeilijke tijden in het verleden overleefd. Focus op echt te luisteren naar wat de persoon met kanker zegt. Herformuleren wat hij of zij u heeft verteld en zeg het terug naar hem of haar. Deze vorm van communicatie kan onnatuurlijk om je lijkt op het eerste, maar het kan een effectieve manier om te tonen dat je luistert naar wat de persoon zegt te zijn.

Probeer niet om advies te geven, tenzij het wordt gevraagd. Houd in gedachten dat het praten over andere mensen die je kent die dezelfde diagnose of een vergelijkbare ziekte hebben gehad kan overkomen als tweede-raden van de specifieke beslissingen van een persoon met kanker heeft gemaakt of als een kritiek op hoe hij of zij de ervaring heeft behandeld in algemeen. Stop niet te bellen of een bezoek, tenzij hij of zij specifiek vertelt om te stoppen met communiceren. En, niet anderen te vertellen over de diagnose of het gedeeld met u, tenzij u toestemming heeft van de patiënt informatie. Vertrouwen is vooral belangrijk op dit moment.

Mark's reactie:

Fundamenteel, wanneer een vriend of familielid vertelt dat ze kanker heeft, er is niet veel wat je kunt, of zelfs moet zeggen: je moet gewoon proberen om hen te luisteren. Wanneer een mannelijke vriend van mij, Frank, legde me over zijn lymfoom, ik heb niet echt veel zeggen behalve dat ik dacht dat hij zou moeten gaan een second opinion-het leek niet alsof zijn arts vertelde hem wat hij nodig had te weten. Na hem eerst te vragen, maakte ik dan een poging om uit te gaan en een aantal goede artsen die kwam sterk aanbevolen. Frank is niet goed geïnformeerd over computers of het internet, dus doet het voor hem redde hem wat problemen. Ik vraag hem niet over zijn kanker-Ik liet hem over praten wanneer hij wil.

Er zijn een heleboel dingen die je moet niet zeggen. Als het horen van uw vriend heeft kanker maakt je ongemakkelijk, zou je reageren door al te sympathiek en gealarmeerd, of anders grap het ongemak weg, en geen van beide reactie is zeer behulpzaam. Het beste is om kwestie-van-feit over het onderwerp en ondersteunend te zijn, dringen er bij de persoon te praten als hij of zij wil. Humor heeft wel zijn plaats-er zijn tijden dat het zijn stompe, op een humoristische manier, kan helpen je vriend om beter om te gaan. Bijvoorbeeld, een vriendin, Janet, die heeft een hersentumor, werd twijfelen over het doorgaan met haar operatie, want, zei ze, "ik wil niet kaal te zijn." Ik vertelde haar, "Kaal is tijdelijk, dood is permanent. "En ze lachte. Maar toen gaf ze wat ik al had bedacht, dat was dat ze bang was om te sterven tijdens de operatie, en ik laat haar over praten. Praten heeft haar gedachten niet veranderen elke over de operatie-ze nog niet heeft gehad, en elke dag dat ze treuzelt riskeert haar leven-maar in ieder geval kan ze praten over haar echte angsten nu en is niet zo bang voor het vooruitzicht .