Sinds jaren ’50: zowel overheden, ondernemingen als consumenten worden geconfronteerd met de gedachte dat het milieu eindig is en dat onze onmiddellijke maar vooral LT-toekomst afhankelijk is van ons vermogen om om te gaan met de mogelijkheden en beperktheden van de milieugoederen.
Wereldwijd werden de milieuproblemen verspreid door publicaties, internationale congressen en conferenties.
1972: ‘De Club van Rome’ (publicatie) handelend over:
- Ongecontroleerde bevolkingsgroei
- Onbeheerste industriële expansie
- Vernietiging van de natuur
- …
Duurzame ontwikkeling = de ontwikkeling die aansluit op de behoeften van het heden zonder het vermogen van toekomstige generaties om in hun eigen behoeften te voorzien in gevaar te brengen.
1992: ‘Rio Conferentie’ van de VN handelend over:
Er werd beslist een concreet actieprogramma voor duurzame ontwikkeling uit te werken.
- De verdeling van de welvaart van de wereld.
Naar aanleiding van deze top onderkennen steeds meer regeringen en bedrijven
- Te streven om de doeltreffendheid van het gebruik van hulpbronnen te vergroten.
- Hergebruik en recycling van reststoffen.
- Hoeveelheid afval per geproduceerde eenheid beperken.
2002: ‘Wereldtop van Johannesburg’
- Bedoeling was om tot verbintenissen te komen tussen industrielanden voor duurzame ontwikkeling in alle landen van de wereld.
- De resultaten waren echter minder groot:
- Europa heeft zich geëngageerd voor de uitwerking van drastische veranderingen in productie-en verbruikswijzen door oa. de CO²-uitstoot te reduceren. (= Kyoto-protocol)
Europese staalindustrie heeft de verplichting zwaar te investeren
in milieutechnologie om de CO²-uitstoot te reduceren ofwel hoge emissierechten te betalen. Deel van de staalproductie zou het daardoor moeilijk kunnen krijgen om in Europa te blijven.
Ook dankzij de toenemende media-aandacht voor het klimaat dringt bij steeds meer consumenten door dat ze via hun levensstijl medeverantwoordelijk zijn voor de kwaliteit van de leefomgeving.
- Consumenten worden dagelijks herinnerd aan de noodzaak om meer verantwoord om te springen met de schaarse middelen die er zijn.
De vraag voor de individuele marketer is hoeveel consumenten vatbaar zijn om meer duurzame producten aan te schaffen.
Steeds meer consumenten slaan de milieu-inspanningen van bedrijven gade.
Ze hebben meer argwaan voor producten die ten onrechte gebruikmaken van het argument duurzaamheid.
Steeds meer consumenten gaan uit eigenbelang op zoek naar meer duurzame producten en diensten. Het besef groeit dat onduurzame consumptie de eigen gezondheid aantast. Onduurzame consumptie bedreigt dus de eigen veiligheid, op een na de basisbehoefte uit de piramide van Maslov.
De marketer zal hierop moeten inspelen en duurzame waarde toevoegen, wetende dat consumenten bijna altijd uit eigenbelang zullen handelen.
Consumenten willen dus veranderen, maar ze willen hierbij ook hulp.
Ze verwachten expliciet dat ze door de overheid gesteund worden om zich milieuvriendelijker te gedragen, maar ze blijven in hun consumptie- en aankoopgedrag ook de gemaksfactor, de kwaliteit en de prijs belangrijk vinden.
Concreet verwachten ze dat in het assortiment van de ondernemingen milieuvriendelijke producten opgenomen zijn.
