Charles S. Sherrington

had een carrière die in twee delen kan onderverdeeld worden. :

• In een vroege fase, tot 1906, bracht hij in zijn conclusie het 19° Eeuwse werk van wetenschappers zoals Müller, Bell, Magendie en Flourens, wat leidde tot moderne neuro-fysiologie.
• Zijn onderzoek, samengevat in het klassieke werk De integratieve werking van het zenuwstelsel (1906), bereidde de weg voor de behavioristische psychologie van de 20° Eeuw, die in gang gezet was door Pavlov en Watson.
• Tijdens de tweede helft van zijn carrière verwezenlijkte hij niet alleen de basis van de neurofysiologie, maar ging ook verder met deze basis, wat leidde tot enorme stappen in het begrijpen van de fysiologische basis van psychologische gebeurtenissen.

Zijn neuro-atomische bijdragen bestonden uit:

Het in kaart brengen van motorische wegen, het identificeren van zintuiglijke zenuwen in spieren, en het opsporen van geleidelijke verdeling van de achterliggende ruggenwervels. Sherrington besloot dat onderliggend aan deze reflexactiviteit de kritieke processen van inwendige en uitwendige acties in de buurt van de zenuwcellen belangrijk zijn; hij noemt deze kruisingen synapsen.

Wat was de invloed van Sherrington op de hedendaagse psychologie?

Sherrington gebruikte de methode van extirpatie in zijn onderzoek. Het is moeilijk om de invloed van zijn werk en zijn betekenis voor de hedendaagse psychologie te veel te -benadrukken. Zijn concept van uitwendige en inwendige processen vormen een centrale plaats in het begrijpen van hersen-gedrag-relaties en bevat de hoeksteen van de conditioneringstheorie. Zijn visie is wijd verbreed, maar vooral bevestigd door zijn briljante studenten en daarvan in het bijzonder John C Eccles.