Gematigde ervaring

in tegenstelling, wordt beïnvloed door een inhoud die al in de geest aanwezig is, zoals eerdere associaties en de emotionele en motiverende status van een persoon.

Structurele psychologie probeerde om de integriteit van de psychologie te verdedigen door ze tegenover de fysica te zetten: fysica bestudeert de fysieke, of materiële wereld, zonder verwijzing naar de persoon, door observerende methodes van zorgvuldig gecontroleerde inspectie.

Het centrale onderwerp van de structurele psychologie is het proces van bewustzijn, vrij van associaties. …, psychologie moet vrij zijn van de krachten van metafysica, gezond verstand en nuts- of toegepaste belangen, die zijn integriteit kunnen vernietigen.

De experimentele methode die voorgesteld werd om toepasselijke analyse te maken van de mentale inhoud was die van de introspectie. Deze techniek van zelf-beschrijving is de tijdloze aanpak om zelf-ervaringen te beschrijven. Hoewel, introspectie zoals beschreven door Wundt en Titchener was meer rigide en gecontroleerd.

De geloofwaardigheid van structurele psychologie rustte op het correcte gebruik van introspectie- dat is, de nadruk op onmiddellijke ervaring (in plaats van de matige ervaring) als het onderwerp van psychologie dicteerde een vertrouwen op de methode van het aanboren van zulke directe ervaringen. Vervolgens, introspectie werd pas geldig beschouwd wanneer het gedaan was door ervaren wetenschappers en niet door naïeve observeerders.

De meeste voorkomende fout bij ongetrainde introspectie-beoefenaars was de "stimulus fout"- dit is het geobserveerde object beschrijven in plaats van de bewuste inhoud. Stimulus fouten, volgens Titchener, resulteerden niet in psychologische gegevens, maar in fysieke beschrijvingen.

"Beeldenloze gedachten controverse" waarin anderen, en dan vooral Külpe, Binet en Woodworth, de mogelijkheid van gedachtenprocessen zonder discrete mentale beelden stelden. Zo'n interpretatie was onaanvaardbaar voor Titchener omdat het zijn analytische visie van de gedachte tegensprak, die een beschrijving van elementen die bestonden uit afbeeldingen tegensprak. In de plaats daarvan, verving het een meer holistische of fenomenale visie op gedachteprocessen, ongeanalyseerd in samenhangende elementen.

In essentie, Wundt dacht dat gevoelens varieerden langs drie dimensies. Titchener ging er met maar één akkoord:

Wundt Titchener

Plezierig-onplezierig Ja

Druk- ontspanning Nee

Opwinding- kalmte Nee

De aanvaarding van Titchener van enkel de eerste dimensie leidde hem ertoe om emoties te herleiden naar organische reacties. De bredere interpretatie van Wundt leidde hem verder dan de onbewuste tussenkomst van Helmholtz om apperceptie te stellen als het creatieve proces van de componenten die de totale perceptie opmaken. Apperceptie was een cognitieve activiteit die de logische band tussen mentale inhoud erkende; gevoelens werden beschouwd als het product van apperceptie van zintuiglijke inhoud.

Titchener ging niet akkoord met deze meer holistische visie van Wundt, maar hing een meer reductionistische kijk aan. Dus, Titchener beschreef de geest in termen van formele elementen met eigenschappen op zichzelf, verbonden en gecombineerd door het mechanisme van associaties. Wundt geloofde dat associatieve combinaties voorvallen door fusie, zoals bij tonale melodieën.

Structurele psychologie, in zijn poging om een strikt natuurwetenschappelijk model aan te hangen, had de neiging om psychologische processen en activiteiten te overkijken als die niet binnen het methodologische kader pasten. Daarboven, het te veel steunen op de bevraagbare, strikte methode van de introspectie leidde de structurele psychologie naar een dood einde.

Invloed op de psychologie:

1) Dit systeem gaf de psychologie een duw naar de wetenschap. Ondanks als zijn tekortkomingen, stelde Wundt een formele discipline van psychologie samen die gebaseerd was op wetenschappelijke formuleringen, en de psychologie was erkend als een wetenschap.

2) Structurele psychologie testte de introspectie als methode, waar het faalde.

3) Structuralisme diende als ankerpunt voor tegenovergestelde volgende ontwikkelingen binnen psychologie. Boring (1950), die een student van Titchener was, concludeerde dat de invloed van Wundt vooral aanwezig was als een negatieve kracht; een bewering die wetenschappers er toe aanzette om zowel de substantie als de methodologie van dit systeem negatief te beschouwen.