De cultuurrelativisten handelen niet volgens hun eigen theorie
In deze paragraaf maakt de auteur twee punten.
Punt 1.) Als men bij Montaigne tussen de regels doorleest terwijl deze stelt dat: ‘De macht der gewoonte bestaat hierin dat zij ons pakt en zo in haar greep heeft, dat we nauwelijks in staat zijn ons er weer aan te ontworstelen en tot onszelf te komen om haar voorschriften rationeel te overdenken. ’ erkent hij bepaalde criteria op basis waarvan we gewoonten zouden kunnen en moeten toetsen. Dat is moeilijk, zeker. Maar het is kennelijk wel nodig om ‘tot onszelf’ te komen. Daaruit treedt een ‘zelf’ naar voren dat niet geheel cultureel is gedetermineerd. Dat zelf moet zich dan oriënteren op de ratio en niet op de gewoonte.
Punt 2.) Het is niet alleen kenmerkend voor de morele positie dat men zich kan bevrijden van cultuur, maar in feite is dat ook wat verschillende cultuurrelativisten zelf hebben gedaan. De paradox is daarom dat de cultureel relativisten in moreel opzicht handelden in strijd met wat mogelijk was volgens hun eigen theorieën. Immers het merendeel van de mensen binnen de cultuur waarin
Benedict en andere cultureel antropologen leefden achtte de westerse cultuur superieur aan de van de wilde. Eigenlijk handelden de cultuurrelativisten dus immoreel volgens de theorie over moraal die het cultuurrelativisme zelf voorschrijft. Immoreel handelen is immers handelen in strijd met de heersende mores.
