Stap 1: Beschrijf de situatie en leer je eigen normen en waarden kennen.

De manier waarop wij gebeurtenissen interpreteren, wordt sterk beïnvloed door de cultuur waartoe wij behoren. Vaak gebeurt dit zonder dat we ons daarvan bewust zijn.

Om te bepalen welke invloed onze cultuur heeft op onze beoordeling van gebeurtenissen, moeten we deze gebeurtenissen beschrijven en onderzoeken welke normen en waarden onze kijk hierop beïnvloeden. Tijdens de eerste stap is het de bedoeling gebeurtenissen te scheiden van ons oordeel erover. Hiervoor worden alle waarden en normen opgesomd die van invloed kunnen zijn op de manier waarop wij bepaalde gebeurtenissen beoordelen.

• Beschrijf een bepaalde interculturele gebeurtenis.
• Welke regels en codes zijn van invloed op het eigen denken, handelen en communiceren?

VOORBEELD

Stap 1A: Beschrijving van een interculturele gebeurtenis Ine werkt bij een Belgische vestiging van een internationaal bedrijf. Ze neemt deel aan een vergadering in Buenos Aires met collega’s uit verschillende Zuid-

Amerikaanse vestigingen.

De vergadering zou om 10u beginnen, maar iedereen druppelde pas later binnen. Uiteindelijk begon de vergadering om half elf. De voorzitter opende met een korte formele toespraak en met het uiteenzetten van het doel van deze bijeenkomst.

Daarna ontaardde de vergadering in een regelrechte chaos. Overal was men aan het praten, het agendapunt waarover gesproken werd wisselde steeds en zonder dat er overeenstemming was bereikt. Sprekers kwamen aan het woord door elkaar simpelweg te onderbreken en door harder te praten dan de ander.

Niemand nam beslissingen. Ik zag het nut van deze bijeenkomst niet in en ben weggegaan.

Stap 1B: Wat zijn Ines Belgische waarden en normen betreffende vergaderingen? Vergaderingen moeten op het afgesproken tijdstip beginnen. Iemand moet de vergadering leiden. Onderwerpen worden punt voor punt behandeld. Tegelijkertijd spreekt er slechts een persoon. Het is duidelijk wanneer besluiten worden genomen en besluiten worden schriftelijk vastgelegd.

Bron: Pinto, 2007, p. 72