Best interest refereert naar het dat dat ouders het beste moeten doen voor hun kind. Hetgene waar iemand het meeste baat/belang bij heeft, wat uiteindelijk leidt tot well-being. Zoals gezondheidszorg en onderwijs.

Er wordt dan ook wel gesproken van het Best Interest Principe (BIP). In dit principe wordt er overwogen in welke schaal het belang van het kind komt te staan. Dit principe redeneert als volgt:

a. The paramount = het alles overheersende

b. A paramount = een overheersende

c. The primary = de primaire

d. A primary = een primaire

Children’s interests:

- “First, and most obvious, the child has an interest in nurture,” he wrote, recognizing that children have welfare interests in common with all persons.

- “Second, the child has an interest in acquiring the prerequisites of moral agency, personal autonomy and independence,” he wrote, recognizing that children, unlike adults, have developmental interests based on their immature status.

- “Third, the child has an interest in access to the resources and guidance that will help them to acquire a set of rational preferences and develop their own unique potential,” he wrote, recognizing that children have an interest in an education that is, in his words, “liberating and humanizing in the broadest sense.”

Behalve dit valt er geen precieze definitie aan best interest omdat het verschilt in elke cultuur. In de Nederlandse cultuur staat autonomie en liberalisme veel meer centraal dan in de Arabische cultuur, waar autoriteit en religie centraal staat als ‘het beste voor het kind’. Er is dus geen lijn te trekken daarin.

Hypothetical choice interpretation: One way of understanding the phrase ‘best interests’ is by reference to what a child would choose for herself under specified hypothetical circumstances. But we cannot, with certainty, determine what is best for a child if it were an adult. Daarvoor moet men weten wat elke mogelijke uitkomst in een leven zou zijn en dat kan niet.

Objectivist interpretation : The other way of interpreting ‘best interests’ is simply through offering an account of what is, as a matter of fact, best for the child, an account which is distinct from, and independent of, the child’s desires, whether actual or hypothetical.

De wet gaat ervan uit dat het beste voor kinderen is wat ook het beste is voor hun ouders, uitgezonderd enkele omstandigheden wanneer de staat geautoriseerd is om te interveniëren, zie parens patriae.

Nee, omdat je leeftijd niet altijd correspondeert met de capaciteit die je nodig heb voor het verkrijgen van je rechten. Maar aan de andere kant is er geen andere optie mogelijk.

De relatie tussen de leeftijd en de capaciteiten wordt belangrijker gevonden dan alleen de grens van leeftijd. Het zou niet rechtvaardig zijn als je alleen afgaat op de leeftijd, terwijl iemand daar wel de

capaciteiten voor heeft. Als er een leeftijdsgrens is, dan is het niet zeker of je dat ook daadwerkelijk aankan (denk aan; als je naar de film gaat als).

Het is echter zo dat de grens ergens getrokken moet worden en er niet bij iedereen gecontroleerd kan worden of diegene de juiste capaciteiten bezit voor bepaalde rechten. Deze capaciteiten zijn dus voor de wetgeving veralgemeniseerd, en er zijn aan de hand van deze capaciteit-leeftijdsrelaties wetten en rechten opgesteld. (denk aan; gemiddeld kunnen de meeste mensen wel autorijden als ze 18 zijn, dan wordt de grens op 18 gesteld). Een minimumleeftijd stellen voor bepaalde rechten is dus gerechtvaardigd, vanwege het feit dat men wel capabel moet zijn om verstandig gebruik te kunnen maken van wetten. Daarnaast kan er wel onderscheid gemaakt worden in zwakke en sterke grenzen (weak and strong tresholds).

Een zwakke grens is een grens gebaseerd op een bepaalde leeftijd (alcohol vanaf 16 jaar). Een sterke grens is het bepalen van een grens door middel van capaciteit, omdat leeftijd nog niet genoeg zegt (autorijden). De zwakke grens is duidelijk en gemakkelijk toepasbaar.