Er zijn twee situaties waarbij ouders beter geen kinderen zouden moeten kunnen krijgen/hebben. Ten eerste zouden ouders kunnen afzien van het krijgen van een kind als het blijkt dat het ongeboren kind een chronische of ongeneeslijke ziekte met zich mee draagt. De levensverwachting van zo’n kind is vaak laag en er kunnen grote twijfels ontstaan of het kind wel een vrij en leuk leven kan genieten. Is dit niet het geval dan is het goed om de overweging te maken of de ouders het kind wel op de wereld zouden moeten zetten.

Ten tweede zouden ouders beter geen kinderen kunnen hebben als zijzelf niet capabel genoeg zijn om de basisbehoeften van een kind aan te bieden. Hiervan kan sprake zijn als bijvoorbeeld ouders economisch niet in staat zijn onderdak en voedsel voor het kind te geven maar ook als de ouders zelf aan een fysieke of mentale ziekte leiden. Vaak zijn deze mensen zelf nog afhankelijk van anderen. Kinderen worden ook gezien als afhankelijke individuen. En afhankelijke individuen zouden niet in de situatie moeten komen om andere afhankelijke individuen op te voeden. Als je je kind geen waardig leven kan bieden, zou je mogelijk geen recht moeten hebben op een kind. Daarnaast hebben we te maken met het probleem dat de overheid eigenlijk niet zomaar mag ingrijpen en daardoor dit probleem kan voorkomen. Het is ethisch niet verantwoord om mensen die bijvoorbeeld zwak begaafd zijn standvastig te steriliseren.

De rechten van ouders om kinderen te hebben en op te voeden zijn herroepelijk. Dit betekent dat deze rechten van ouders afgenomen kunnen worden. Dit gebeurt in situaties waarin ouders niet voldoen aan hun plichten. Er bestaat een ‘minimum standard of care’, wat inhoudt dat ouders aan een minimale kwaliteit van zorg moeten voldoen om hun plicht als ouderschap te mogen uitoefenen. Als er bijvoorbeeld sprake is van misbruik, verwaarlozing of mishandeling voldoen ouders niet aan hun plichten om hun kinderen op te voeden onder goede omstandigheden in een veilig klimaat. Het is dan de taak van de overheid om in te grijpen. Hier zijn verschillende maatregelen voor: OTS, uithuisplaatsing, het aanstellen van een gezinsvoogd, etc. De overheid treedt hier op als ‘parens patriae’. Dit betekent dat zij de rol van de ouders op zich moeten nemen omdat de daadwerkelijke ouders deze rol niet voldoende vervullen omdat de veiligheid van het kind in gevaar is. Zodra men in actie komt wordt het ‘in loco parentis’ genoemd. Denk bijvoorbeeld aan verwaarlozing of mishandeling. Dit brengt schade toe aan het kind en de overheid (de kinderbescherming als onderdeel van de overheid) komt op zo’n moment in actie.