Kritische analyse elementen cultuurrelativisme:

1. Er bestaat culturele diversiteit. Dit kan de auteur niet ontkennen.

2. Moraal is een onderdeel van cultuur. Het woord cultuur kan in een bredere en in een engere zin worden gehanteerd. In de brede zin verwijst het naar alle kenmerken van bepaalde levensvormen. In de engere zin verwijst het naar een systeem van waarden dat daaraan impliciet is. Maar in beide gevallen valt moraal daar onder. Ook dit element valt niet te ontkennen.

3. Moraal is afhankelijk van cultuur. Maakt vergelijking tussen moraal en recht, want zijn op vele punten vergelijkbaar. Kenmerkend voor recht is dat de gelding daarvan verschilt naar de nationale jurisdictie waarin men zich bevindt en niemand bestrijdt dit. Ten aanzien van recht zijn we dus allemaal cultuurrelativist. Waarom zouden we het dan niet zijn ten aanzien van de moraal?

4. Men kan zich niet bevrijden van zijn cultuur. Van de culturele invloed kan niemand zich bevrijden, leert de cultuurrelativist. Auteur haalt stellingen van bovengenoemde denkers aan die dit onderstrepen.

5. Absolute waarden en waarheden bestaan niet. . Auteur haalt stellingen van bovengenoemde denkers aan die dit onderstrepen.

6. Het geeft geen pas een vreemde cultuur met onze eigen waarden te beoordelen. Eerste normatieve claim van de cultuurrelativist. Als geen cultuur superieur zou zijn aan een ander, zou ook het imperialisme afgewezen moeten worden.

7. Als met een cultuur zou willen beoordelen, dan zou men dat moeten doen met de maatstaven die aan die cultuur zelf zijn ontleend. Aan de vorige zou men het standpunt kunnen verbinden dat men überhaupt geen moreel oordeel over een cultuur mag uitspreken. Maar dat is een vorm van moreel nihilisme die de cultuurrelativist zal vermijden. Hij meent wel degelijk dat een cultuur kan worden beoordeeld. Hij meent alleen dat de criteria die we daarvoor hanteren de criteria moeten zijn die door deze cultuur zelf worden aangeleverd.

Wie de enorme populariteit van het cultuurrelativisme wil begrijpen zou zich eigenlijk ook moeten verdiepen in de vraag waartegen het cultuurrelativisme zich wilde verzetten: negentiende-eeuwse auteurs met overspannen ideeën over de superioriteit van de Westerse beschaving.

Auteur geeft een opsomming van en weergaven uit stukken van Dickens en Kipling. Dit waren grote schrijvers in de tijd waarin Sumner 59, Benedict 12 en Westermarck 37 waren. In deze stukken komen de ‘wilden’ er niet bepaald best af. In die tijd was de hoofdstroom binnen het denken een zelfverzekerde houding ten aanzien van de superioriteit van de westerse cultuur.

Op het eerste gezicht lijkt het cultuurrelativisme dan ook een uiterst aantrekkelijke positie. Het representeert een sympathieke, ruimdenkende, tolerante, politiekcorrecte houding als antidode tegen de arrogante, westerse pretentie de wereld te mogen en kunnen beheersen.