Discussie begint bij Sapir/Wolf-hypothese:

“Taal is de gevangenis van het denken”
 Onze grammatica structureert ons denken…

In onze taal hebben wij de gewoonte substantieven te
gebruiken  wijzen op iets.
In Arabisch is dat bijvoorbeeld anders. Niet de vaste dingen staat daar centraal maar de beweging van de dingen. Substantieven bestaan niet, enkel werkwoorden.

Bv. Indianen ‘bijlen’ bestaat maar ‘bijl’ niet.

Zij zien de wereld dynamischer. Hij vond dus dat we hebreeuws moesten spreken omdat we zo de wereldnatuurkunde beter zouden kunnen zien.

Bemoeilijkt interculturele communicatie!!

a) Gesproken woord

- Impact van gesproken woord per definitie enkel in specifieke context waarin de woorden worden geuit.

- Dankzij gesproken woord konden culturen worden doorgegeven
Ideeën en ervaringen kunnen van generatie op generatie overgedragen worden
 In orale culturen is het gesproken woord zeer hoog aangeschreven
: in omvang beperkt

: neiging verhalen te vertellen en bewaren
: Men richt zich tot het verleden door te HERHALEN !!
Denk aan: Kinderen die verhaal nog eens willen horen

Bv. Gezegden, spreekwoorden, … Mythische verhalen,
familieverbanden, hoe je moet beslissen bij conflict

 verhalen waren essentieel !!

- Empatisch; als je iets hoort → zorgt voor empathie

- Kritische afstand tussen elkaar wordt verkleint

- Men komt niet in aanraking met tegenspraak !

b) Geschreven woord

- Geschreven woord wordt vandaag opgeschreven en het blijft lange tijd overeind staan

- Men is meer gericht op de toekomst

- Onaantastbaar want het staat gedrukt

- Geschreven teksten hebben een grote wervende kracht want ze kunnen gemakkelijk verspreid worden

- Gaat gepaard met vestiging van grote rijke steden

- Uitvinding boekdrukkunst heeft mobiliserende kracht van geschreven taal nog versterkt

- Harde tegenspraak (staat geschreven en gedrukt)