Traditionele verdelingsmethoden
- Gepubliceerd in Boekhouden
- Reageer als eerste!
- De delingscalculatie
Dit is de meest eenvoudige calculatie vorm die vooral geschikt is voor éénproductondernemingen of een divisie waar homogeen product wordt vervaardigd of waar elk product evenveel draagt van de indirecte kosten.
Som indirecte kosten / som productie-eenheden = indirecte kosteenheid
NADELEN:
- De diverse kostenbestanddelen gedragen zich niet identiek t.o.v. de productie
Houdt verband met het feit dat de vaste kosten niet reageren op een verandering in productieomvang, zodat bij teruglopende afzet en eventueel productieafname, de kostprijs stijgt. - Men bekomt een “historische” kostprijs, afhankelijk van de werkelijke productiehoeveelheid
Als de kostprijs geldt als uitgangspunt in de verkoopprijsbepaling (cost plus pricing) krijgen we een cirkelredenering:
Hoe lager productie→ hoe hoger de kostprijs→hoe hoger de offerteprijs→hoe meer kans op het teruglopen van de afzet→hoe meer kans op verder teruglopen van de productie→hoe hoger de kostprijs→…
Hoe dit ongewenst effect verhelpen? Men maakt een expliciet onderscheid tussen vaste en variabele kosten en de vaste kosten worden verdeeld over een productie die als “normaal” wordt beschouwd.
Kostprijs = (VK/ werkelijke productie) + (CK/normale productie)
De vaste kosten (CK) worden in deze formule geproportioneerd : per eenheid komen zij als proportioneel variabele kosten voor een vast bedrag in de kostprijs, ook als is werkelijke productie groter of kleiner. Als de werkelijke productie groter is dan de normale => OVERBEZETTINGSWINSTEN.
Omgekeerd => ONDERBEZETTINGSVERLIEZEN
Tweede nadeel had te maken met het “historisch” karakter dat ervoor zorgt dat het geen zinvol toekomstgerichte beleidsinformatie is. Normale productie is prospectief MAAR werkelijke productie en VK zijn ex-post-grootheden.
Vanuit beheersstandpunt voorkeur voor deze formule want levert
de ex-ante-kostprijs :
Kostprijs = kosten bij normale bezetting /normale productie
