Het is een privilege (voorrecht) om kinderen te krijgen en te hebben. Dus het ouderschap is een privilege. Ouders hebben het recht kinderen te krijgen, maar als je eenmaal kinderen hebt is het je plicht om voor het kind te zorgen en het op te voeden. Dit is een negative liberty right, er is een recht om geen kinderen te hebben, maar dat betekent niet dat je ook het recht hebt om wel kinderen te hebben.. Wanneer iemand dus eenmaal kinderen heeft is het de plicht van diegene om voor het kind te zorgen en het op te voeden, zo goed als de ouder daartoe in staat is. Maar wanneer ouders niet in staat zijn de plicht tot opvoeden op zich te nemen, dan hebben ze ook het recht niet om kinderen te krijgen. Je hebt ook geen plicht om kinderen te krijgen, want niemand kan je dwingen. Dat zou aantasting van de autonomie zijn. Niet iedereen kan dus kinderen krijgen, en daarom is ‘parenthood’ een privilege (voorrecht).

Nee:

‘The extension claim’ stelt niet dat het kind letterlijk een uitbreiding is van zijn of haar ouders. Het kiezen voor een kind is een verlengstuk van de eigen keuzes. ‘The shared life claim’ is de zwakkere versie van de ‘extension claim’, zoals hierboven is uitgelegd. Dit betekent niet dat ouders rechten hebben jegens hun kinderen, maar het geeft wel aan dat wat een kind zal doen binnen een familie, een functie is van de keuzes die volwassenen maken voor het gezin als geheel. Het kind is dus niet het verlengde, maar de keuzes uit het leven van de ouders die ook invloed hebben op de keuzes van het kind zijn het verlengde. De basiskennis van het kind vanuit ideeën van de ouders. Kijkend naar de twee versies die hierboven zijn uitgelegd, lijkt de laatste (shared life claim) het meest plausibel. Zeggen dat een kind een uitbreiding is van diens ouders, is niet anders dan zeggen dat het kind het bezit is van de ouder, omdat de ouder zichzelf bezit.

Ja:

Ja, ouders kiezen ervoor om dezelfde keuzes voor hun kind te maken als voor zichzelf. Ze zijn een verlengstuk van hun ouders. Tot hun 18e levensjaar hebben de ouders de macht over hun kinderen en bepalen zij (grotendeels) wat er gebeurt met hen. Hieruit kun je opmaken dat kinderen dus eigenlijk, naast individuele wezens, toch het bezit zijn van de ouders. Vanaf de geboorte is een kind hulpeloos en hangt de ouderlijke zorg af van hun fysieke/geestelijke toestand. Deze zorg is een basis

voor de ‘machtsrelatie’ tussen ouders en kinderen. Daarnaast neemt het kind door opvoeding normen en waarden van de ouders over. Door het opvoeden van hun kinderen krijgen ouders een breder inzicht van zichzelf, want het kind is vaak een soort van reflectie van de ouder. Kinderen zijn een ‘extension’ van hun ouders omdat kinderen het bezit van de ouders. Vooral in de eerste levensjaren zijn kinderen nergens zonder hun ouders, ze zijn toegewezen op hun zorg en liefde.