Positieve rechten zijn rechten die je opleggen dat je iets mag doen. Rechten waarbij de overheid ondersteuning of middelen aanbiedt waarmee dat recht beter uitgevoerd kan worden. Negatieve rechten zijn rechten die je mag weigeren (en de verplichting anderen niet te belemmeren in dat recht). Rechten waarbij de overheid mij de vrijheid geeft tot benutten, zonder dat zij daar extra moeite voor doen.

Bij een negatief recht kun je bijvoorbeeld denken aan het krijgen van kinderen of emigreren. Dit is een optie die je mag weigeren maar je mag andere mensen officieel niet hinderen met het krijgen van kinderen of emigreren. Zij zullen echter ook geen middelen aanreiken om dit te doen. (Hoe zit het dan met ouders die te veel kinderen hebben om voor allemaal goed te zorgen? Mogen die dan eigenlijk geen kinderen meer krijgen?)

Choice rechten zijn rechten waarbinnen je zelf een keuze hebt of je er gebruik van maakt. Secundaire of tertiaire rechten. Denk daarbij bijvoorbeeld aan stemmen. Het is een recht wat je als volwassen burger hebt, maar je bent vrij om er wel of geen gebruik van te maken. Onder sociale rechten (welfare rechten) worden primaire rechten verstaan, noemende onderdak, voedsel, verzorging, liefde. Wetten die voor iedereen gelden, vgl. grondwettelijke rechten. Zonder deze wetten zijn andere wetten ook niet mogelijk.

Family state: Familie staat (1 familie). Ieder gezien heeft dezelfde status en geeft dezelfde opvoeding in de staat, maar de staat bepaald deze status en opvoeding. Er is dus een overeenstemming in de staat over wat goed is en wat niet goed is. Denk hierbij ook aan Plato: Hij wou een samenleving zonder ouders. Mannen en vrouwen zouden perfect gekoppeld worden en de kinderen zouden worden opgevoed in een situatie die gelijke kansen voor iedereen zou kunnen bedienen. Op deze manier zou de staat zich de taak als ouder perfect overnemen. Ouders zijn waar de problemen ontstaan omdat daar de verschillen binnen de opvoeding duidelijk worden. Duidelijke hiërarchie aanwezig. Ook stelsels met zorgverzekeringen, leerplicht en wetten valt technisch gezien hieronder. Toch is er wel in sommige gemeenschappen geprobeerd een systeem van ‘family state’ op te richten. Zo had je de Kibbutz in Israel, een gemeenschap waar vrijwillig is gekozen voor gezamenlijke zorg voor de kinderen.

State of families: een middenweg tussen state of individuals (geen overeenkomstige status/opvoeding) en family state (zie hierboven). Gemeenschap van verschillende families. Er is hierbij dus veel meer intimiteit, waarbij de staat niet bepaald wat de status/opvoeding in elk gezien is, maar het gezin hier veel meer vrij in is. Zoals in Nederland is er wel consensus over hoe het ongeveer moet en wordt er wel geprobeerd om uniform te zijn, maar hier zit geen dwang achter. De staat grijpt pas in als het welzijn van het kind in het gedrang komt.