de scheppende of ‘productieve verbeelding’ produceert haar product volledig uit zichzelf.

Het kunstwerk manifesteert de de vrije productiviteit, verwijst enkel naar zichzelf.

In dit subject zit echter ook een objectieve component: de natuur zelf als een onbewuste kracht is creatief in het subject

-> het absolute aan het werk in de kunst, als eenheid tussen subject en object, tussen bewustzijn en het onbewuste, geest en natuur (= scheiding van Kant)

-> kunst = natuur

-> kunstwerk kan niet van buitenaf beoordeeld worden, het betekent enkel zichzelf en door al deze zelfreferentialiteit is de contemplatie (of in normale woorden: beschouwing) van het kunstwerk een doel op zich.

Als men de aandacht naar de vrije verbeelding verlegt, dan wordt de romantiek gedreven door een verlangen de oorsprong van creativiteit bloot te leggen.

-> deze oorsprong een een zichzelf genererende productiviteit in de natuur aanwezig. Logisch toch? Omwille van de problematiek van het oeuvre als afgewerkt product tegenover de productiviteit die trouw wil blijven aan z’n oorsprong, ziet de romantiek de kunst niet altijd als een harmonie, maar meer evengoed als een esthetica van chaos en verbrokkeling.

-> het kunstwerk als fragment van een gedroomd kunstwerk waarin de oneindigheid van de creativiteit en de eindigheid van de creatie met elkaar verzoend zouden zijn.

heeft zijn doel en betekenis in zichzelf (-> verlaten van imitatie-theorie), het kunstwerk is een wereld op zich, geen enkel deeltje is toevallig, maar noodzakelijk voor een functionerend geheel (zoals bij een organisme).

-> Streven naar een eenheid die met de verlichting verloren ging.

Belangrijk is een de reflectie binnen de romantiek, een reflectie verbonden met een Kantiaans bewustzijn van de scheiding. De kunst = de ervaring bij uitstek van de eindigheid.

De romantici willen vanuit een filosofische droom een nieuwe kunst gemaakt zien.

Deze keer geen klassieke retorica die regels oplegt -> een volledig autonome kunst

Ook hier weer een zuiver esthetisch oordeel: belangeloos, zonder begrip, ! ! ! enkel op het gevoel en toch algemene instemming vraagt. Het verschil met het schone zit ‘em in het remmende effect.

Tegenover het sublieme geplaatst , ontregelt een vormeloosheid de werking van kennisapparaat. Vb: storm, zee, rots, blabla (onbepaalde contouren).

Er gaat geen reële dreiging van het object uit, het ziet er enkel zo uit. De mogelijkheid verzwolgen te worden, da’s kicken zenne.

Het sublieme is niet meer door de verbeelding te vatten (en dus ook niet door het verstand), te veel tijdruimtelijke impressies, al de rest lijkt klein.

-> bovenzintuigelijke impressie.

Stuvia.com - De Marktplaats voor het Kopen en Verkopen van je Studiemateriaal

Het oordeelsvermogen schakelt van het zintuigelijke niveau over naar dat van de rede. Er wordt van de verbeelding geëist een onaanschouwelijk idee aanschouwelijk te maken -> mislukt -> superioriteit rede. De paradox van het sublieme: geconfronteerd met de begrensdheid van zijn verbeelding, ontwaakt in het subject een vermogen het oneindige te denken.

Deze niveauswitch vertaalt zich in een gevoel van ambivalentie: beklemmend tekort voelt als vreugdevolle overvloed, het subject dat tot niets herleid is, ervaart iets dat alles te boven gaat: zijn (bodemloze) vrijheid -> met het sublieme raakt de mens aan de grond van de zedelijkheid.

En dan nog vier alinea’s die me te veel worden.