Men probeert zich van de concurrentie te onderscheiden door het aanbieden van objectieve en/of subjectieve productverschillen.
De productdifferentiatie geeft de producent een zekere speelruimte op het gebied van de prijs.
Een hogere prijs kan gevraagd worden, terwijl de gekochte hoeveelheid maar in beperkte mate verkleint.
De spelingsmarge op prijsgebied naar boven toe vermindert de noodzaak van strikte kostenminimalisatie.
Men kan ernaar streven de producent te worden met de laagste kostprijs per eenheid, waardoor men een sterkt positie krijgt tov de concurrenten.
Als gevolg hiervan heeft men het meeste ruimte om de prijs te laten dalen, zelfs tot op een peil dat het voor anderen verlieslatend wordt.
De lage kostprijs kan verschillende oorzaken hebben:
Men erkent volgende strategieën om de relatieve positie van het eigen bedrijf tegenover de concurrenten te verbeteren:
Er zijn volgende types afspraken:
Hoe hoger de structurele en strategische drempels om een bedrijfstak binnen te treden, hoe gunstiger de concurrentiële situatie voor de reeds aanwezige bedrijven.
Hoe sterker een sector geconcentreerd is, hoe kleiner de concurrentiedruk, dwz hoe minder de kleintjes de groten kunnen uitdagen.
Het lijkt dus vanzelfsprekend economisch streven vanwege de betrokkenen om de concentratiegraad binnen de sector op te voeren.
Dit kan via:
- Fusie met of overname van een andere onderneming
- Horizontale expansie (door snelle marktpenetratie proberen markt- en schaalvoordelen te verwerven)
- Franchising: binnen de distributiesector is zo een snelle marktpenetratie veelal mogelijk via een franchisingsysteem, waarbij men met beperkte financiële middelen toch zeer snel aan uitbreiding kan doen.
- Onzichtbare concentratie in de vorm van financiële vervlechting of persoonlijke connecties tussen ondernemingen waardoor men gemakkelijker komt tot economisch interessante concurrentieverminderende marktafspraken.
