Het is in deze context, als een reactie tegen structurele psychologie, dat het Gestalt-argument het meeste zin heeft. De GP bekritiseerden scherp elk model dat gebaseerd was op associatie en elementen van beleving. In contrast met Wundt, bestudeerd de GP het hoe van mentale processen, en niet het wat.

Door fenomenologie toe te staan als een methodologische benadering, breidde de Gestalt-beweging de empirische basis van de psychologie uit. In het verder gaan dan hun oorspronkelijke onderzoekingen van perceptuele processen naar een begrijpbare psychologie, benadrukten de GP dat bewustzijn en gedrag niet afzonderlijk bekeken moeten worden, maar samen overwogen moeten worden.

De Gestalt-beweging zorgde voor een alternatief voor Thorndike’s trail-and-error-leren wanneer het behavioristische model uitgebreid werd.

In GP wordt de focus op persoon-omgeving interacties het perceptie-veld genoemd.

Organisatie die leidt naar betekenis is volgens de GP de sleutel tot onze perceptuele structuur. Andere principes van organisatie die bovenop sluitend-zijn (één geheel vormen) komen zijn nabijheid en gelijkheid.

Waarschijnlijk het zwakste, en zeker het meest onvolledige, deel van de GP is de verklaring van de onderliggende hersenactiviteit die perceptuele processen geleidt, iets wat de GP isomorfisme noemen.

De poging van de Gestalt om de fysiologische basis van perceptuele processen te definiëren was een bedachte poging om weg te raken van de mechanische notie van opwinding in de ruggenwervel die overeenkomt met stimulus actie en geassocieerde zintuiglijke verwerking. De GP pleitten echter voor wat zij “hersenervaring” noemen.

Dit houdt de zekerheid in dat een perceptueel veld een onderliggend opwindend hersenveld heeft dat overeenkomt met het perceptuele veld, maar niet noodzakelijk in de exacte vorm.