In de vraag naar ‘wat is waarheid?’ zijn kunst en filosofie niet ! ! ! tegelijkertijd mogelijk.

Kunst is gevaarlijk omdat ze zich net als wijsbegeerte mee op het terrein van opvoeding, wetenschap, ... waagt. Kunst is volksbedrog voor hen bij wie genot voor rede komt. Mannen die vrouwen, slaven, zieken, ... uitbeelden, daar moet Plato van kotsen.

Bepaalde muziek maakt mannen zwak, er is geen leerzame of louterende werking. Voor P. is schoon enkel het moreel voortreffelijke, in de Ideale Staat is het nuttig en opvoedend.

Kunst moet zo radicaal mogelijk mimètisch zijn (standbeelden op ware grootte, muziek mag zich niet verliezen in virtuositeit, etc.)

Komt uit dans en theater, maar Plato past deze toe op alle kunsten. Zo ! ! ! vervaagt het begrip mimèsis en wordt een bepaald aspect van de kunst overdreven: het gebrek aan oorspronkelijke realiteit dat de imitatie eigen is.

De enige werkelijkheid = De Ideeën, naar welke een goddelijke ambachtsman de wereld vormde. -> de wereld is dus een schijngedaante en kunst een dubbele schijn. Het kunstwerk staat op de derde en laagste trede van Plato’s ontologie (zijnsleer).

Bovendien belicht een kunstwerk slechts enkele facetten, een bepaald perspectief. De enige treffende afbeelding van een bed is een ander bed. Plato ziet enkel de inhoud van het kunstwerk.

De verschillende presentaties lossen op in hun representatie: de verwijzing naar De Idee.