Tijdens het ancien regime was er geen problematisering van jeugdcriminaliteit. De negentiende eeuw dient hier als breuk. Vanaf dan ontstaan juridische en maatschappelijke beleidsmaatregelen expliciet gericht op jongeren met ‘deviant’ gedrag. De perceptie verandert. We spreken over moral panics, waarbij de burgerij jongeren labelt. Dit is een zeer klassen bepaalde reactie (notie van arbeidsdiscipline).

Er ontstaan veranderingen in de positie van kinderen ten aanzien van de strafwet: gedragingen van jongeren worden gecriminaliseerd. Men spreekt over de economy of makeshifts: meer sociale criminaliteit zorgt voor een grotere behoefte aan noodoplossingen bij gezinnen. Ook is de tolerantie sterk verzwakt.

Het probleem nu is wie er in aanmerking komt voor repressie of zorg. De ernst van de overtreding biedt geen voldoende verklaring. Wel is duidelijk dat de meeste jongeren in justitie een categorie omvat met typische kenmerken. Deze kenmerken omvatten kinderen in materiële nood, op zichzelf aangewezen kinderen en kinderen in morele nood (misvormde gezinsverbanden). Dit komt vooral tot uitdrukking in crisisjaren. In de negentiende eeuw waren er meer migratiestromen en een snellere verstedelijking wat leidde tot grotere concentraties van kinderen.

Langzaamaan ontstond het jeugdbeleid met vormen van controle afhankelijk van de belangen van de staat, de klassen of privé-personen. Humanitaire bewegingen boden een zorg voor daders met als bedoeling het positieve te verwezenlijken, maar een probleem omtrent de meningen over finaliteit van de opvoedingspraktijk.

Meisjes zijn duidelijk minder terug te vinden in criminaliteitsstatistieken. Dit vanwege hun zachtere natuur en striktere controle. Wel spreekt men over de dreiging van seksualiteit van meisjes aangezien men zich afvraagt waarom zij zelden de aanleiding vormen tot strafrechtelijke vervolging. Van groot belang is de sociale context van meisjes. Hiermee bedoelen we hun houding ten aanzien van voorhuwelijks geslachtsverkeer en huwelijksstrategieën, tegenover kindermoord en verlating. Dit is allemaal sterk afhankelijk van de context en zeer persoonsgebonden.

We zien vrouwen vaak ofwel als slachtoffer ofwel als verleidster. Dit is afhankelijk van de identiteit, van maatschappelijke integratie en van sociale klassenverschillen tussen dader en slachtoffer. We zien een tendens naar meer infrajudiciële regelingen bij meisjes, afhankelijk van aangiftebereidheid. In dit geval was een straf meer de zaak van de identiteit van de dader en zijn maatschappelijke integratie.