Schiavone (2000) is diegene die dit goed heeft kunnen beschrijven. Er was ten eerste een verandering in mentaliteit t.o.v. geest en werk. Er was een Griekse scheiding van lichaam in ziel, niet zoals in het christendom en bij Descartes, maar het was tussen de ziel en de materiële productie. De economische sleutel voor de Romeinen en de Grieken was slavernij en de mentale sleutel was geest en werk. Hierdoor was er geen economische ontwikkeling. Ten tweede was er de economische grond: slavernij. De slaven werden toen als machines gezien (zelfs Aristoteles), maar het was niet gebaseerd op het ras bij het Romeinse Rijk. 30% van de Atheense populatie was slaaf. Dit versterkte misprijzen nog voor de materiële arbeid, slaven werden namelijk als machines gezien. De behoefte aan modernisering was er dus niet. Het had wel een positieve kant. Al het werk werd gedaan door de slaven, waardoor de Romeinen tijd kregen om te filosoferen. Romeinen waren goede organisatoren, vandaar hun succes. Romeinen worden ook wel de „doeners‟ genoemd, en de Grieken de „denkers‟. Aristoteles zei: “Ideeën zijn actie, geen productie.”

Dit is de filosofie van de Romeinse leidende klasse. Zij geloofden in een absoluut determinisme (tyche. Emoties moesten beheerst kunnen worden. Het stoïcisme was door iedereen bereikbaar(universair). Bewustzijn is hier een persoonlijk bewustzijn (conscienta). Je moet naar de innerlijke logos luisteren, naar de innerlijke stem. Deze „logos‟ had een invloed op het christendom. Het neoplatonisme zal zich integreren met het stoïcisme (Augustinus). In het begin was er „het woord‟ en het woord is God. Dus men kan zelf uitmaken wat goed of slecht is. Deze theorie werd gevonden door Zeno