had een carrière die in twee delen kan onderverdeeld worden. :

• In een vroege fase, tot 1906, bracht hij in zijn conclusie het 19° Eeuwse werk van wetenschappers zoals Müller, Bell, Magendie en Flourens, wat leidde tot moderne neuro-fysiologie.
• Zijn onderzoek, samengevat in het klassieke werk De integratieve werking van het zenuwstelsel (1906), bereidde de weg voor de behavioristische psychologie van de 20° Eeuw, die in gang gezet was door Pavlov en Watson.
• Tijdens de tweede helft van zijn carrière verwezenlijkte hij niet alleen de basis van de neurofysiologie, maar ging ook verder met deze basis, wat leidde tot enorme stappen in het begrijpen van de fysiologische basis van psychologische gebeurtenissen.

Zijn neuro-atomische bijdragen bestonden uit:

Het in kaart brengen van motorische wegen, het identificeren van zintuiglijke zenuwen in spieren, en het opsporen van geleidelijke verdeling van de achterliggende ruggenwervels. Sherrington besloot dat onderliggend aan deze reflexactiviteit de kritieke processen van inwendige en uitwendige acties in de buurt van de zenuwcellen belangrijk zijn; hij noemt deze kruisingen synapsen.

Wat was de invloed van Sherrington op de hedendaagse psychologie?

Sherrington gebruikte de methode van extirpatie in zijn onderzoek. Het is moeilijk om de invloed van zijn werk en zijn betekenis voor de hedendaagse psychologie te veel te -benadrukken. Zijn concept van uitwendige en inwendige processen vormen een centrale plaats in het begrijpen van hersen-gedrag-relaties en bevat de hoeksteen van de conditioneringstheorie. Zijn visie is wijd verbreed, maar vooral bevestigd door zijn briljante studenten en daarvan in het bijzonder John C Eccles.

vond schade in een specifieke zone van de frontale cortex (nu de Broca-zone genoemd), iets wat hij interpreteerde als steun voor de stelling van de functie-lokalisatie door die zone te beschrijven als de fysiologische basis van een expressieve taal.

Veeleer dan te vertrouwen op pathologisch klinisch bewijs opgeleverd door post-motrum onderzoeken, perfectioneerde Flourens de meer gecontroleerde techniek van extirpatie. In essentie wordt er in deze procedure een hersenzone van een levend dier geïsoleerd en daarna chirurgisch verwijderd of vernietigd zonder de rest van de hersenen te beschadigen. Na de hersteltijd wordt het dier geobserveerd voor verlies en herstel van functies. Flourens veronderstelde dat er zes aparte zones bestonden in de hersenen en, dankzij zijn chirurgische vaardigheden, definieerde hij zo de belangrijkste functies van elke zone:

• Hemisferen van de hersenen: wil, oordeel, geheugen, zien en horen.
• Cerebellum: motorische coördinatie.
• Medula oblangata: geleiding van zintuigen en beweging.
• Corpora quadrigenina: zicht.
• Ruggegraat: geleiding.
• Zenuwen: opwinding.

Hoewel dat zijn anatomische aanpak de lokalisatie, die werd benadrukt door de frenologen, weergaf, was zijn nadruk op de gemeenschappelijke eenheid van het systeem een stap weg van het extremisme van Gall.