Zijn beeld van de psychologie:

• Psychologie als een nieuw-opgerichtte wetenschap die gebaseerd is op ervaring, metafysica en wiskunde.
• <-> de psycholgie van Kant was de psychologie van Herbart empirisch gebaseerd op de ervaring
• Psychologie was echter geen experimentele wetenschap, zoals fysica, en het kernonderwerp ervan , de geest, was geen onderwerp van analyse.
• Herinnerend aan Pythagoras, stelde Herbart dat de psychologie wiskunde zou moeten gebruiken om verder te kunnen gaan dan simpele beschrijvingen en meer de relaties tussen mentale handelingen zou kunnen verdiepen.

De dynamiek tussen zelf-behoud en tegenstelling leggen uit hoe er een stroming is tussen de bewuste en onbewuste aanwezigheid van ideeën. Herbart beschouwde deze dynamiek als een soort van geestelijke mechanismen, gelijkend op de fysische mechanismen.

Kant koos ervoor om voelbare wereld en de denkbare wereld te beschrijven.

De voelbare werels betekende voor Kant zintuigelijke informatie of de wereld van de verschijningen, waar de denkbare wereld gemaakt werd door het intellect of de reden. Om dit onderscheid duidelijker te maken, voegde Kant de basispositie toe dat de dimensies van tijd en ruimte niet de eigenschappen van de objectieve omgeving zijn, maar meer perceptuele (zichtbare) vormen eigen aan de geest.

De geest is dus niet de passieve agent gemaakt door ervaringe zoals de empiristen suggereerden. De geest is een actieve entiteit die beheersd wordt door eigen wetten en structuren en die ervaringen vertaalt naar ideeën. De positie van Kant impliceerde een psychologie van geestelijke handelingen die niet enkel op zintuigelijke ervaring stoelde.

Kant zijn psychologische visie

Kant formuleerde zijn psychologische visie in zijn monumentaal werk Kritik der Reinen Vernunft (Kritiek op de Zuivere Rede). Met de term “Pure Reden” bedoelde Kant kennis die geen experimenteel bewijs nodig had, iets wat hij a priori kennis noemde.

Hij begon met het verdelen van alle kennis in empirische kennis, die zich baseert op zintuigelijke ervaring, en transcendentale kennis, onafhankelijk van kennis. Kant aanvaardde dat alle kennis begint met ervaringen inzoverre ze stimulaties opwekken die de handelingen van de geest in gang zetten. Eens dat de stimulatie zich heeft voorgedaan, nest de ervaring zich in de perceptie en conceptie, vormen die eigen zijn aan de geest.

Schatplichtigheid aan de leer van Aristoteles op het vlak van mentale categorieën:

- Categorie van kwaliteit: beperking, ontkenning en realiteit

“ “ kwantiteit: meervoud, totaliteit en eenheid

“ “ relatie: materie en kwaliteit, oorzaak en gevolg, activiteit en passiviteit

“ “ wijze: mogelijkheid en onmogelijkheid, bestaan en niet-bestaan, noodzakelijkheid en samenhang

Elk inzicht valt onder één van deze categorieën zodat de inzichten ervaringen zijn die geïnterpreteerd worden door de inherente vormen van tijd en ruimte.

Kennis is een inzicht in de vorm gegoten van een oordeelsidee.

De subjectieve ervaring van het individu is niet het passieve verwerken van zintuigelijke indrukken, maar het product van de geest die een ervaring verwerkt.

In 1788 publiceerde Kant nog een belangrijk werk voor de Duitse filosofie, Kritik der Praktischen Vernunft. Kant wou eerder werk uitbreiden met de overweging van moraliteit om aan te tonen dat deze moraliteit geen a posteriori sociale tradities zijn, maar a priori toestanden van de geest. Kant stelde dat elke persoon een moreel bewustzijn heeft dat bepaald wordt door de structuur van de geest en niet door ervaring. In onze subjectieve wereld van inzichten en ideeën zijn we vrij om oordelen te vormen die ons moreel bewustzijn bevestigen.

Het systeem van Kant hield in dat de objectieve werekd onkenbaar is en dat alle data van de zintuigen beheerd worden door de geest. Alle kennis bestaat dus in de vorm van ideeën.

Ze kozen voor een model van de geest dat duidelijk actief en dynamisch was.